De prins(es) op het witte paard.

Het verlangen naar een partner met wie je gelukkig bent, bij wie je je veilig voelt en met wie je het ook nog gewoon leuk hebt is een oer verlangen in elk mens. Hoe zelfstandig, geëmancipeerd en vrij je ook bent, iets in jou verlangt naar verbinding maken met die ene ander. Die ene die jou volledig ziet zoals je bent, met al je leuke, rare en bijzondere kanten.

De prins(es) op het witte paard is misschien een oubollig beeld, niet meer passend in deze tijd maar pas op………. het beeld van de ideale partner zit als oerbeeld diep in ons geworteld. Het is een diep verlangen dat zich niet zo maar opzij laat schuiven ondanks onze ervaringen.
We weten namelijk al lang dat wat eerst een fantastische match lijkt later enorm kan tegenvallen. Maar hersteld van een groot of klein liefdesverdriet, staan we weer op en hopen we dat het met de volgende partner succesvoller verloopt. Soms voor even, soms voor een langere tijd of soms voor een heel leven. Het verlangen naar de ‘ware’ blijft ons achtervolgen.

Bestaat die prins(es) op het witte paard nou wel of niet?
In de beginperiode van een relatie, wanneer het echt klikt, is de ander je ideale partner die je ziet zoals je bent. Alles klopt en je kijkt elke keer weer uit naar de volgende ontmoeting. Je geluk kan niet op.
Maar dan …… vroeg of laat komt er een moment dat je teleurgesteld wordt door de ander of dat je je afgewezen voelt. Het gelukkige samenzijn krijgt een barstje. Op verjaardagen blijkt hij helemaal niet die gezellige prater te zijn zoals hij hem kent of na een bezoek bij je ouders laat hij zich kritisch uit over hen. Je vindt haar wel heel veel praten als ze mee gaat naar je vrienden en ze luistert minder goed naar je dan in de beginperiode.

Is de prins(es) van het paard gevallen of is er iets anders aan de hand?
Wat er gebeurt is dat jouw prins(es) van zijn/haar voetstuk valt, oftewel jouw ideaalbeeld blijkt een mens te zijn van vlees en bloed met leuke en minder leuke kanten. De crux is nu: ga je de ander en jezelf waarderen om wie hij/zij is, met alle toeters en bellen die daar bij horen of blijf je op zoek naar het ideaalplaatje in de ander? Leer je de ander te laten zijn wie hij/zij is of blijf je hopen dat de ander verandert ?

Deze zoektocht samen aangaan noemen we een relatie. En dat is een heel avontuur. Het gaat over balans vinden tussen autonomie en verbinding, tussen samen en alleen, tussen geven en ontvangen. Het al dan niet slagen van dit avontuur hangt af van veel factoren. Eén belangrijke, misschien wel de belangrijkste is: kun je de ander werkelijk zien zoals hij/zij is? Ben je in staat hem/haar te accepteren met alles erop en eraan?

De ander werkelijk zien is de prins(es) weer ontdekken.
Waar het sprookje eindigt met ‘ze leefden nog lang en gelukkig’ begint in het echte leven de gezamenlijke zoektocht, die relatie heet.
In een volgend blog hierover (veel) meer!

Hoe ziet jouw relatie eruit:
–  je blijft veel moeite houden met allerlei facetten van de ander. Samen zijn is een hele klus en geeft veel strijd
–  je probeert de ander (stiekem) toch te veranderen
–  je hebt een weg gevonden in het omgaan met de voor jou lastige kanten van je partner
–  je hebt de lastige kanten leren waarderen. Je kunt er zelfs geregeld (samen) om lachen
–  wat je eerst als lastig ervaarde zie je nu juist als middel om elk én samen te groeien.

Vraag:
In welke variant herken jij jezelf en jullie relatie?

Laat je reactie hier onder achter. Ik ben heel benieuwd!