Een moeder dochter verhaal: hoe ik meebewoog op de
golven van het leven.
Mijn moeder (89 jaar) woont zelfstandig in het huis in Middelburg
waar ik als enig kind ben opgegroeid. Mijn vader overleed in 2004.
De laatste 17 jaar van zijn leven halfzijdig verlamd na een herseninfarct.
Mijn ouders bleven in liefde samen, in voor en tegenspoed.
Na zijn overlijden blijft voor mijn moeder haar zelfstandigheid
hoog in het vaandel staan. Kostte wat het kost wil ze zelfstandig
blijven, niet afhankelijk zijn van anderen.
Ik begrijp dat verlangen en hoop met haar dat ze tot haar
einde zelfstandig kan blijven. Dat ze in haar bed rustig in mag
slapen, bij voorkeur omringd door ons als gezin.
Ik heb het scenario al bedacht en het geeft me rust.
Mijn grootste angst is namelijk dat ze in een verzorgingshuis
terecht komt. Een plek waar ze haar vrijheid kwijt is en afhankelijk
is van hulp.
Mijn moeder heeft mijn vader tot het laatst verzorgd zodat hij daar
niet heen hoefde.
Nu zal ik zorgen dat mijn moeder daar ook niet terecht komt.
Dat is de opdracht die ik mezelf, als enige dochter, onbewust geef.
Tot in mei dit jaar ‘s morgens een telefoontje komt:
“Ik ben hard op mijn hoofd gevallen vannacht en ben naar het
ziekenhuis gebracht.”
Op haar welbekende manier zegt ze dat het wel mee zal vallen
en dat ze snel weer naar huis zal kunnen. Ze is immers al
zo vaak gevallen.
Ik voel direct dat haar optimisme dit keer niet op zijn plaats is.
Diep van binnen weet ik dat ze nooit meer in haar geliefde huis
terug zal keren.
Bijzonder genoeg voel ik rust bij dit idee en besluit stap
voor stap mee te bewegen met wat er gaat gebeuren.
Mijn scenario over ‘haar einde in haar eigen huis’ verdwijnt naar
de achtergrond en ik maak ruimte om dicht bij mijn gevoel te blijven,
een kompas waar ik altijd op kan varen.
Na drie weken ziekenhuis verhuist ze naar een revalidatie-
centrum in de hoop weer naar haar huis te kunnen. Ze doet
fanatiek haar oefeningen, loopt achter haar rollator of haar
leven ervan afhangt en ze blijft praten over ‘straks als ik weer
thuis ben’.
Als ze me vraagt hoe ik erover denk zeg ik eerlijk dat ik niet
geloof dat ze nog naar huis kan. De ene keer reageert ze
verontwaardigd, de volgende keer berustend.
Met hulp van een arts en fijne verpleging dringt langzaam
de realiteit tot mijn moeder door: in plaats van terug naar huis,
gaan we op zoek naar een kamer in een verpleeghuis.
“Ik moet ook niet eigenwijs zijn. Terug naar huis is echt niet
meer veilig voel ik”.
Wat een wijze moeder.
Inmiddels zijn we 3 maanden verder.
Het ouderlijk huis is leeg. Alle spullen zijn door mijn handen
gegaan, met alle emoties die daarbij horen. Ik laat de tranen
stromen terwijl ik door het huis loop en het heeft een helende
werking.
Met man en kinderen halen we het huis volledig leeg om tenslotte
de sleutel in te leveren en voor de laatste keer de deur achter
me dicht te trekken.
Na een intensief half jaar, van bijna wekelijks van Ede naar Middelburg
te reizen, is er een levensfase afgerond en een nieuwe begonnen.
Mijn moeder heeft een mooie, gezellige kamer. Met 6 andere bewoners
en liefdevolle verpleging woont ze nu in een verpleeghuis.
Ooit een schrikbeeld blijkt nu een zegen.
Mijn idee over hoe de laatste fase van mijn moeder eruit zou
moeten zien is niet uitgekomen.
Godzijdank, kan ik nu zeggen.
Er is iets van me afgevallen, ik droeg een last die te groot was.
Het Leven zelf nam de last van mijn schouders en ik beweeg me
vrijer dan ooit.
“Het is goed zo” en ik voel me dankbaar dat ik dit zo volmondig
kan zeggen. En mijn wijze moeder trouwens ook!
En zo vierden we vorige week haar 90e verjaardag. Met ons gezin
en een paar mensen die als mantelzorgers om haar heen zijn.
Mam, ik ben trots op je!
Na ruim 15 jaar werken met familieopstellingen durf ik
te zeggen dat ik al heel wat lagen heb doorvoeld in de
relatie met mijn moeder. Maar het kan nog dieper
ervaarde ik de laatste periode.
In de volgende nieuwsbrief vertel ik je hoe ik mijn plek
als dochter helderder inneem dan ooit tevoren. En
welke innerlijke vrijheid en ruimte mij dit geeft.
Nooit te oud om te leren 
.
Ook zal ik je dan meer vertellen over hoe ik werk met
familieopstellingen, individueel in mijn praktijk.
Net zo krachtig als in groepen weet ik inmiddels.
Ik ben benieuwd wat deze blog met je doet.
Voel je vrij om hier onder een bericht achter te laten.
