Vorige week belde Hester me, een cliënte. Ze vertelt dat ze ‘nu eindelijk iets met haar familie moet’. Ze heeft een conflict met haar zus, wat erg pijnlijk is en ze wil graag hun contact herstellen.
Ze schetst kort haar jeugd: haar moeder is jong overleden. Naast verdriet voelde ze in die tijd ook veel boosheid naar haar moeder. De boosheid deed ze weg omdat dat niet hoorde en ze gedroeg zich als een lieve dochter.
Boosheid hoort niet had ze zichzelf verteld en het bleef haar haar leven lang achtervolgen. Mensen die boos op haar reageren maken haar bang en zelf boosheid uiten blijft not done. Ze zegt letterlijk: “Ik ben klaar met mijn verhaal dat boosheid niet mag. Ik wil er graag naar kijken.”
We maken een afspraak.
Herken je dat dat je jezelf verhalen vertelt. Over wie je bent of zou moeten zijn of hoe het hoort?
Welke verhalen vertel jij jezelf?
Lees verder
