Nog nooit heb ik zoveel reacties gehad als op mijn vorige blog “Mijn moeder is verhuisd”.
Over hoe de verhuizing van mijn moeder naar een verzorgingshuis een zegen blijkt te zijn, voor haar en voor mij.

•   ik blijf haar zien als de krachtige, positieve vrouw én iemand die meer hulp nodig heeft, soms verward is en steeds meer vergeet. Het laatste is voor mij als dochter soms moeilijk en pijnlijk. Maar door zowel haar kracht als haar ‘aftakeling’ te zien zie ik haar als totaal en dat doet mij goed.
  En haar ook.
  “Ik ben niet gek hoor, alleen wat vergeetachtig!” We lachen samen.
• Wat ik geef geef ik vanuit liefde. Geen opoffering en over grenzen gaan en doodvermoeid thuis komen om al op te zien tegen het volgende bezoek.
  Ik probeer bewust alleen te geven wat echt goed voelt, wat past. Me niet in bochten wringen vanuit schuldgevoel maar durven voelen wat nu kan.

Het ouderlijk huis leeghalen is hier een mooi voorbeeld van:
Ik koos mijn tempo en stopte wanneer het te emotioneel of vermoeiend werd. Zo werd het een mooi en helend proces.

Mijn moeder had moeite met het feit dat ik zoveel werk moest verzetten, terwijl ik me dankbaar voelde dat ik het op deze manier kon doen.
“Mam, jij hebt vroeger een fijne plek voor mij gemaakt waar ik me veilig voelde, nu doe ik het voor jou!”
Ze kijkt me niet begrijpend aan .

• Me schuldig voelen naar haar heeft me lang parten gespeeld. Doe ik wel genoeg, moet ik niet vaker bellen, het lag altijd op de loer.
  Nu voel ik nog meer dan hiervoor dat mijn moeder háár leven heeft met alle mooie en moeilijke dingen die daar bij horen. En dat ik mijn leven heb met alles dat daarbij hoort. En dat zij draagt wat van haar is en ik wat van mij is. Het voelt bevrijd.
• Als ze een keer ‘klaagt’ (niet vaak) over wat lastig of zwaar is probeer ik alleen te luisteren en niet af te kappen of te ontkennen.
  “Ja, mam, ik snap dat het niet meevalt én je doet het geweldig in deze nieuwe situatie.”
  Ik voel me trots wanneer ik zie hoe ze op haar 90e op haar eigen wijze haar plek zoekt in haar ‘nieuwe thuis’.

Wat me deze periode enorm heeft geholpen zijn een aantal individuele sessies familieopstellingen bij Els Thissen, degene van wie ik ‘het opstellingen vak’ heb geleerd.
Hierin kwam ik op een diepe laag in mezelf waardoor helder werd waar ‘mijn zorgen voor mijn moeder’ vandaan kwam.

Na 20 jaar familieopstellingenwerk kwam dit boven drijven. Wat een geschenk.
Het heeft mijn wortels met ‘waar ik vandaan kom’ versterkt en daarmee mijn eigen ruimte en vrijheid vergroot.

Mijn passie voor familieopstellingen snap ik nu nog meer! Het is voor mij een weg naar innerlijke vrijheid waarin ik anderen graag begeleid.
Dat kan in groepen maar ook individueel, in mijn praktijk.
De ervaring leert dat het beide even krachtig is.

Verlang jij er ook naar je te bevrijden van patronen die je belemmeren?
Merk je dat je dit raakt en ben je benieuwd of een (individuele) opstelling iets voor jou is, bel 0318-643268 of mail me naar info@leefjevrij.nu.
Dan kunnen we samen kijken wat nu behulpzaam voor je is.

Een moeder dochter verhaal: hoe ik meebewoog op de
golven van het leven.

Mijn moeder (89 jaar) woont zelfstandig in het huis in Middelburg
waar ik als enig kind ben opgegroeid. Mijn vader overleed in 2004.
De laatste 17 jaar van zijn leven halfzijdig verlamd na een herseninfarct.
Mijn ouders bleven in liefde samen, in voor en tegenspoed.

Na zijn overlijden blijft voor mijn moeder haar zelfstandigheid
hoog in het vaandel staan. Kostte wat het kost wil ze zelfstandig
blijven, niet afhankelijk zijn van anderen

Ik begrijp dat verlangen en hoop met haar dat ze tot haar
einde zelfstandig kan blijven. Dat ze in haar bed rustig in mag
slapen, bij voorkeur omringd door ons als gezin.
Ik heb het scenario al bedacht en het geeft me rust.Lees verder