“Zit het dan toch tussen mijn oren?”

“Ik voel me zo onzeker. Ik weet niet wat er met me aan de hand is. De dokter weet het ook niet en zegt dat ik het te druk heb en dat het tussen mijn oren zit”.
Enigszins vertwijfeld komt ze de praktijk binnen. Marja, een vrouw van ongeveer 45 jaar, gaat op het puntje van haar stoel zitten en begint te vertellen. Dat ze zich al een tijdje heel moe en gejaagd voelt en hartkloppingen heeft die ze angstig vindt. Dat ze het al lange tijd druk heeft, thuis met de kinderen en op haar werk i.v.m. een reorganisatie. Ze is naar de huisarts geweest die haar bloed heeft laten onderzoeken en een hartfilmpje heeft gemaakt. Er is niets uitgekomen.In onze eerste sessie (intake) komen de volgende zaken aan bod:

1. “Hadden ze maar iets in mijn bloed gevonden. Dan wist ik tenminste waar ik aan toe was.”
Herken je dat? Het is een logische gedachte. Wanneer er een duidelijke (lichamelijke) verklaring voor je klachten is geeft dat geruststelling. Een middel om de klacht te verhelpen is dan vaak ook voor handen. En klaar is Kees. Helaas, zo simpel is het vaak niet.
2. Wat gebeurt er met je als de diagnose luidt: “Het zit tussen je oren”.
Waarin herken jij je? Je denkt:
– ik stel me aan
– maar ik voel de pijn toch echt in mijn lichaam!
– er is niets aan te doen, ik moet ermee leren leven
– de dokter weet het ook niet, dus het zal wel ernstig zijn
– wat een raar idee! je wordt boos, er moet toch iets aan de hand zijnJe wordt boos, er moet toch iets aan de hand zijn! Het knelpunt bij deze opmerking is vaak dat je je onbegrepen voelt en niet serieus genomen. Het gaat erom dat de pijn, die jij wel degelijk in je lijf ervaart, door de ander erkent wordt. Ook, of juist, als er geen duidelijke oorzaak is gevonden.

3. Het feit dat er geen duidelijke naam (diagnose) gegeven is aan je klachten kan je onzeker maken.
“Wat denk je zelf dat er aan de hand is Marja” vraag ik haar.
Mijn ervaring is dat het onder woorden brengen van je ideeën, zorgen en mogelijke oorzaken over je klachten heilzaam kan zijn. Je twijfels, vragen en onzekerheden gewoon op tafel leggen zonder te weten of het klopt, waar is of bewezen kan worden geeft lucht. Juist alles waarvoor je je schaamt of raar vindt is heerlijk om er een keer uit te gooien.

Marja: “Ik heb het gevoel dat ik de laatste tijd word geleefd. Door de reorganisatie loop ik op mijn tenen en probeer mijn werk nog beter te doen dan anders. Thuis gaat het met één van de kinderen moeizaam. Hij luistert slecht wanneer ik hem aanspreek en ik ben sneller boos dan hij gewend is. Wat mijn hartkloppingen betreft: daar ben ik heel bang voor. Vorige jaar heeft mijn vader een hartinfarct gehad. Hoewel hij goed is opgeknapt ben ik toch bang dat ik het ook aan mijn hart heb.
Door het uitspreken van haar zorgen en angsten zie ik al ontspanning ontstaan bij Marja.

Ik leg Marja uit dat haar lichaam haar een signaal geeft dat ze over haar grenzen is gegaan de laatste maanden. Eigenlijk zegt je lichaam dan: “Ho even, maak eens even pas op de plaats, ik ben moe. Sta maar eens even stil bij waar je mee bezig bent.” Marja knikt. Ergens weet ze dat het klopt. Al vragend en pratend gaat Marja zien dat door de drukke periode die achter haar ligt ze roofbouw op haar lichaam heeft gepleegd. Dat ze slecht voor zichzelf heeft gezorgd (“ik laat altijd eerst de ander voorgaan, dan kom ik pas”) en maar door is gegaan. Ze herkent het patroon van huis uit. “Mijn moeder deed dat ook altijd”.
Aan het eind van het gesprek is Marja duidelijk opgelucht. Ze ziet hoe haar klachten en manier van leven en denken de laatste maanden elkaar hebben beïnvloed. We maken samen afspraken hoe zij kan leren weer een nieuwe balans te vinden.

In de vier intensieve sessies die volgen krijgt Marja veel nieuwe inzichten en praktische handvatten. “Ik voel me van binnen veel rustiger en sta weer met twee benen op de grond. Ik kan alles, zowel thuis als mijn werk, weer veel beter aan!”

Contact