“We zijn al tien jaar aan het scheiden”, vertelt Paul, een cliënt, me. “Mijn vrouw Anneke en ik vechten elkaar de tent niet uit maar tegelijk voelen we ook dat we elkaar niet meer voeden. We hebben alles gedaan in de vorm van therapie en andere hulp. Stap voor stap zijn we elkaar aan het loslaten. Bij elke stap die Anneke zet, bijvoorbeeld naar een ander huis kijken, slaat de schrik me om het hart. Om vervolgens mee te bewegen en een tijdje later zelfs mee te gaan kijken naar een woning die bezichtigd gaat worden. Vervolgens zet ik weer een stap waardoor zij angst voelt om me kwijt te raken. Ook zij beweegt uiteindelijk mee. Zo blijven we verbonden en maken ons tegelijk stap voor stap los van elkaar. Dit proces duurt al tien jaar en mede door de kinderen die we samen hebben gaat het proces zoals het gaat.”Lees verder

Hoeveel ruimte was er vroeger bij jou thuis voor boosheid? Mocht jij even razen en tieren als er iets tegenzat of wanneer je speelgoed werd afgepakt? Of werd boosheid al snel in de kiem gesmoord onder het motto “doe eens een beetje rustig, dáár hoef je toch niet boos om te worden”. Of, zoals in mijn geval, kwam ik weinig in aanraking met boosheid. Mijn grenzen lagen ver, ik vond iedereen aardig, zag altijd het goede in de ander met een grote onbevangenheid. Boosheid zat niet in mijn basispakket en heb ik later moeten leren.Lees verder

Hier het verhaal van Ingrid en Bas, een mooi stel uit mijn praktijk.
Ingrid: “Ik heb de laatste jaren veel gelezen en cursussen gedaan op persoonlijk en spiritueel gebied. Het heeft mijn leven verrijkt en ik heb er mooie nieuwe mensen door leren kennen. Bas heeft die behoefte niet. Hij heeft genoeg aan zijn werk, ons gezin en zijn vrienden die hij al jaren kent. Hij laat me helemaal vrij in wat ik allemaal doe maar ik mis het contact met hem over ‘mijn ontwikkeling’. Ik zou er meer met hem over willen praten en tegelijk voel ik angst om me te uiten, bang om niet begrepen te worden.Lees verder

Marianne (50) was een week op retraite geweest en kwam daarna voor een afspraak in de praktijk. Ze keek me met verdrietige ogen aan. Ze begon te huilen en zei: “In de retraite heb ik antwoorden gekregen die ik liever niet had gehad. Het is me helder geworden dat ik bij Peter weg moet. Ik weet het al heel lang maar heb het nu pas echt in de ogen durven kijken”. De tranen rolden over haar wangen.Lees verder