Doe jij wel eens iets voor de lieve vrede? Iets toch doen waar je eigenlijk geen zin in hebt om maar niet teveel last te hebben van je schuldgevoel? Of iets doen omdat je bang bent voor de reactie van de ander wanneer je voor jezelf kiest? Ken je die spagaat waar je dan in terecht komt?
Vorige week gaf ik een lezing over familierelaties. Over hoe jouw plek in je gezin van herkomst (nog steeds) invloed heeft op hoe jij nu relaties aangaat en in het leven staat. Bewust worden van ‘jouw plek toen’ kan het leven in het ‘hier en nu’ helderder en eenvoudiger maken.
Wil een relatie tussen twee mensen stromen dan zal er een zekere balans moeten zijn in geven en ontvangen. Geven en ontvangen in de ruimste zin van het woord: in tijd, in aandacht, in geld, in energie. Je kent het vast wel zo’n relatie waarin je helemaal jezelf kunt zijn. Je belt de ander op wanneer je merkt dat je daar zin in hebt; je koopt een bos bloemen omdat je de ander zo waardeert of je geeft een grens aan wanneer je even geen tijd hebt voor contact. De beweging van geven en ontvangen is dan van beide kanten in balans. Alles kan eerlijk uitgesproken worden en ook wanneer je elkaar maanden niet spreekt of ziet is het ‘gewoon goed.’ Dit soort contacten zijn voedend en geven je energie. Heerlijk!
Als alle relaties zo in elkaar zouden steken hebben we vrede! Helaas ….. zover is het nog niet. Maar we kunnen ons bewust worden van de keuzes die we zelf in ons dagelijks leven maken.
Eén manier om uit de balans van geven en ontvangen te stappen ken je vast. Je doet iets voor de ander terwijl je eigenlijk geen zin of tijd hebt. Je doet het vanuit schuldgevoel of omdat je bang bent voor de reactie van de ander. Oftewel je doet het “voor de lieve vrede”.
Een deelnemer bij de lezing geeft hiervan een voorbeeld. “Ik bezoek geregeld mijn bejaarde moeder en dat vind ik fijn. Maar soms ga ik extra, eigenlijk tegen mijn zin, omdat mijn zus niet vaak bij mijn moeder komt.” Dat laatste klinkt al minder vrij. Bij navraag blijkt dat zij het gat opvult dat haar zus in haar ogen (!!) laat liggen. Zonder navraag te doen bij moeder of zus vult zij het gat op en zo overbelast ze zichzelf. Waarom? Om te voorkomen dat haar moeder zich eenzaam voelt (alsof moeders niet in staat zijn om daar zelf mee te dealen J). Onbewust voelt ze zich verantwoordelijk voor het al dan niet eenzaam voelen van haar moeder. Herken je de kronkel?
Dingen doen ‘voor de lieve vrede’ doen we allemaal en komt voort uit patronen die we lang gelden ‘thuis’ hebben opgepikt. Op zich niks mis mee maar het is wel fijn en helend om je er bewust van te worden. Geven voor de lieve vrede heeft namelijk gevolgen voor je energie. Je loopt (langzaam) leeg , je accu raakt op en als je lang doorgaat kan het zelfs een burnout tot gevolg hebben. Eindeloos geven houdt een keer op!
Neem eens even rustig de tijd en stel jezelf de volgende vragen:
- Aan wie geef ik voor de lieve vrede?
- Wat is de reden dat ik blijf geven terwijl het voor mij niet goed voelt en ik energie verlies?
- Mag ik er van mezelf mee stoppen?
Geven vanuit een volle accu is geven vanuit overvloed. Dit brengt een beweging op gang van geven en nemen die voor beide partijen vervullend is. Daar speelt niet “voor de lieve vrede”, geen schuldgevoel of voorwaarden. In zo’n relatie geef en ontvang je allebei uit liefde. Liefde voor de ander en voor jezelf.
- Herken je de relatie waarin er balans is tussen geven en ontvangen? Wat brengt jou dat?
Liefde delen vanuit overvloed, dan kan je LIEFDE geven en ontvangen in elke relatie.
Dat is wat ik je gun: dat je liefde mag stromen!
Wil je reageren? Leuk! Mail naar info@leefjevrij.nu.
Lezing over familierelaties op 14 december a.s.
